คิดถึงระนอง

ตอนเย็นที่ระนอง มีสนามเด็กเล่นสมัยนั้นจำได้ว่า สนามเด็กเล่นบางริ้น ที่ตั้งอบตบางริ้นปัจจุบัน เล่นจนเย็น ที่ชอบเล่นมากคือชิงช้า แล้วก็ห้อยโหน คือเครื่องออกกำลังกายที่ใช้เหล็กทำเป็น ราวราว สำหรับให้ยึดแขนหรือขา  เดินกลับบ้านผ่านสนามมวยเดชเจริญ ปัจจุบันไม่มีแล้ว เลียบคลองปะปากลับบ้าน
เวลาบ่ายแก่ก็ไปตัดไม้ตามข้างทาง มาทำไม้ตีคลีหรือไม้หึ่ง กีฬายอดฮิตของเรา เวลาเล่นจับไม้อันยาว แล้วเอาไม้อันเล็กวางขวางบนมือ โยนขึ้นกลางอากาศ แล้วตีด้วยไม้อันยาวให้ไกลที่สุดที่เพื่อนไม่สามารถรับได้ จากนั้นวางไม้ยาวลงให้เพื่อนขว้างไม้เล็กที่เก็บได้มาให้ถูกไม้ยาว สนุกมาก แต่ต้องหาอุปกรณ์ก่อน เลือกตัดไม้ ระหว่างทางเจอดอกมังเค่ สีม่วง สมัยก่อนมีเยอะมาก ลูกมันจะสีดำ หิวก็หยิบมากินปากดำ


 
เดี๋ยวนี้ โตขึ้น ก็กลับมาเล่นกอล์ฟ ที่ระนองมีสนามกอลฟ์ให้เล่น ที่ค่ายทหารทางไปกะเปอร์ สนาม 18 หลุม       ธรรมชาติสวยจริงจริง การเล่นกอลฟ์ มันเหมือนเราไปเดินรับอากาศบริสุทธ์  ปอดเราเหมือนกับหม้อกรองรถยนต์ ถ้าเราไปที่อากาศดีดี ขณะเดินออกกำลังกาย ปอดเราก็กรองเอาอากาศดีดีเข้าไป สำหรับสนามกอล์ฟระนอง ชาวกอล์ฟเราเรียกกันว่าเป็นสนามกอล์ฟหลังบ้าน  ตีได้ทุกวัน เพราะใกล้สะดวก ก๊วนไม่มาก หลุม 6 สามารถมองเห็นทะเลสวยมาก หลุม 7 ติดป่าธรรมชาติมาก หลุม 6 หน้าแล้ง แย้จะออกมาวิ่งเล่นสนุกสนาน  ต้นไม้ใหญ่ใหญ่แผ่กิ่งก้านสวยงามมาก สุขที่ไหนไม่เท่าระนองอีกแล้วสุขจริง
www.ranongtour.com
www.jansomranong.com  www.jansomhotsparanong.com

Posted in: คิดถึงระนอง